ยิ่งยึดยิ่งทุกข์

เมื่อเรามี อวิชชา คือ ความไม่รู้ เป็นปรกติธรรมดา
เราจึงยึดติดว่าสิ่งนั้นของเรา สิ่งนี้ของเรา
เมื่อสิ่งที่เรายึดว่าเป็นของเรานั้น มีการเสื่อมไป เป็นธรรมดา
เราจึงทุกข์จากการเสื่อมไปนั้น

เปรียบเหมือน แก้วน้ำ ซึ่งอยู่ในร้านค้า เมื่อมันตกมาแตก
เราไม่ทุกข์กับการแตกของแก้วนั้น
แต่เมื่อเราซื้อมันมาแล้วยึดว่านี้แก้วของเรา เมื่อแก้วใบเดียวกันนั้นตกแตก เราจึงทุกข์กับการแตกของแก้วใบนั้น

ทุกสิ่งในโลกล้วนเป็นเช่นนั้น เมื่อเรายึดว่าสิ่งนั้นเป็นของเราเมื่อสิ่งนั้นเสื่อมไป เป็นธรรมดา เราจึงทุกข์

ดังนั้น เมื่อเรารู้ว่าทุกสิ่งย่อมมีการเสื่อมไปเป็นธรรมดา
จึงละจากการยึดติดว่าสิ่งนั้นเป็นของเรา แล้วพึงดูแลสิ่งนั้นให้ดีตามสมควร เก็บรักษาให้ดีตามสมควร เมื่อถึงคราวที่เสื่อมสลายไป หรือต้องพรากจากของสิ่งนั้นไป
เราก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เราก็จะไม่ทุกข์

สังขารทั้งหลายที่ประกอบขึ้นเป็นร่างกายเรานี้ ก็เช่นกัน
พึงรู้ว่าเราเป็นเพียงผู้มาอาศัยเพียงชั่วคราว เสมือนมาอาศัยในบ้าน บ้านที่ไม่สามารถย้ายไปที่อื่นได้ ดังนั้น เราพึงรักษาบ้านคือร่างกายนี้ไว้ให้ดี ให้น่าอยู่ แต่ไม่ยึดติดว่านี่บ้านของเรา นี่ร่างกายของเรา เมื่อบ้านหรือร่างกายนี้มีอันเสื่อมไป เป็นธรรมดา เราก็จะไม่ทุกข์

นั้นคือ ยิ่งยึด ยิ่งทุกข์ ไม่ยึด ไม่ทุกข์ นั้นเอง

#สุข#ทุกข์#ความสุขกับชีวิต#ธรรมตรรกะ#ยิ่งยึดยิ่งทุกข์

Author: DhammaTakka

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *